Vrouw achter het stuur

Er wordt wel eens beweerd, dat mannen beter autorijden dan vrouwen. Nu ben ik geen feministisch tiepje, maar hier ben ik het niet helemaal mee eens. Of ken ik gewoon veel uitzonderingen die de regel bevestigen!
Sinds gisteren moet ik echter op mijn statement terugkomen. Ik kan niet (meer) autorijden. Eigenlijk ben ik al een gevaar op de weg, sinds ik zwanger ben. Eerst door emoties, later door hormonen vrees ik. Maar sinds gisteren heb ik mezelf compleet ontoerekeningsvatbaar verklaard.
Ik ging met de auto (want 40 kilometer vind ik nu eenmaal ver fietsten) naar mijn moeder. Hond achterin, geen haast, niets aan de hand. Totdat ik (door concentratieverlies?) met mijn rechter wielen in de berm terecht kwam, waardoor ik toch wat slingerend weer op het verharde wegdek terecht kwam. En het gekke was, ik schrok er niet eens erg van. Dit kan gebeuren. Iedereen.
De terugreis. Ik wil bij mijn moeder wegrijden, hond achterin, geen haast, niets aan de hand. Ik schakel de auto in de achteruit, geef gas... BOEM! De hond staat van schrik rechtop. En ik had hem nog zo gezegd, dat hij mij moet waarschuwen als er iets of iemand achter de auto staat/ligt/loopt. Hij zit niet voor niets achterin! Ik haast me om de auto weer naar voren te krijgen. Wat (of erger nog wie) had ik, of beter gezegd de hond, over het hoofd gezien? Toen ik uitstapte kon ik er gelukkig om grinniken: een afvalcontainer. Geen schade, niemand gewond.
Na twee van deze incidenten op één dag werd ik wel wat ongerust. Nu laat ik heel veel steken vallen. Een greep: ik (als ordelijk mens) ben alles kwijt, vergeet afspraken, luister slecht naar wat er gezegd wordt, laat de boel achter mijn kont slingeren... Ik ken mezelf bijna niet terug! Maar als ik nu ook al een gevaar op de weg ben... Daarom nu mijn bijgestelde stelling: mannen rijden beter auto dan zwangere vrouwen.

Alles wordt anders!

Ik kreeg vandaag in mijn mailbox een brief van 'Pampers'. (Waar je overal al geen post van krijgt!) Daarin las ik het volgende:

"Je partner kan veranderingen in zijn uiterlijk of gedrag vertonen als voorbereiding op zijn vaderschap. Let op een ander kapsel, een baard of een nieuwe activiteit die hij mogelijk als "vaderlijk" ervaart."

Ik heb nog niets ontdekt, alhoewel hij gisteren geen zin had om zich te scheren. Misschien merkt Johan iets aan zichzelf? Of beïnvloed ik hem, doordat ik dit op mijn log zet? Ik ben heel benieuwd!

Pa-post (3)

Allemaal lief en aardig natuurlijk. 't Kind doet het geweldig (ik heb bijna blauwe plekken van het geschop en gemep), Parijs was fantastisch en dat soort dingen allemaal: positief. Komt ze ineens met dat epistel over mannenmelk (presentje voor papa... duh!). Ik denk dat ik daar al genoeg over heb gezegd, dat zal allemaal wel loslopen.
Maar sinds vanmorgen is het echt hommeles. Staat ze daar ineens voor je. In een tuinbroek. Heb meelij met mij: het kan haast niet sekslozer. Toch? Oké, vroeger stond mijn ma ook wel eens voor me in een skibroek of een legging (Hé, 't waren de woeste beginjaren '90 hè! Dat was toen mode!). Maar je moeder hoort seksloos te zijn (het leverde haar wel een in huize-Koning nog steeds af en toe gehanteerde bijnaam op).
Een tuinbroek.... het schijnt erbij te horen, maar leuk is anders... Maar goed: het zal wel weer mannengezeur zijn...

Presentje voor papa

"Ja, ook mannen hebben moedermelk. Die hebben immers ook borstklierweefsel met daarin melkklieren. Het is een kwestie van vaak en goed aanleggen. Door het zuigen aan de tepel en de tepelhof komen de hormonen oxytocine en prolactine, die borstvoeding mogelijk maken, vrij."

Dit las ik in een blad van de grote stapel, in dit geval: "Ouders van nu" van deze maand. Johan, dit genot wil ik je niet ontnemen, dus wat dacht je ervan? Kun je er ook eens uit voor de nachtvoeding. Gedeelde smart...

Gastouderbureau

Gisteren kregen we visite van een mevrouw van het gastouderbureau. Want, ook wij als moderne ouders hebben een vorm van oppas nodig, al zal het niet zo heel veel zijn. Je hebt tegenwoordig verschillende opties. Maar (schoon)ouders wonen te ver weg en vanwege mijn onregelmatige werk is een crèche niet erg handig. Over gastouderbureaus horen wij positieve verhalen en belastingtechnisch is het nu ook vrij aantrekkelijk, dus kom maar op met die info!
De mevrouw was keurig op tijd en dat wekt altijd vertrouwen. Ze vertelde ons dat het wel handig zou zijn geweest als we van tevoren een offerte aan hadden gevraagd, want dan had ze daar uitleg bij kunnen geven. Maar wij wisten niet beter en waren er door vakantie en mini-verbouwing ook nog niet heel erg mee bezig geweest (foei!). Ze kon gelukkig wel globaal wat uitleggen over het gastouderbureau, hoe het werkt, wat er kan en hoe de kosten berekend worden.
Over een heleboel dingen hadden we zelf nog niet echt nagedacht, want mijn motto is... Alhoewel. We hadden er misschien nog niet specifiek over gesproken, maar over heel veel dingen (eigenlijk alle dingen), waren Johan en ik het wel eens. Al is het wel lastig om nu pasklare antwoorden te geven op sommige vragen. Sommige dingen waren wel makkelijk: niet rokend, niet bang voor honden, liefst aan huis, flexibele werktijden, woonachtig in de regio... Maar hebben wij een specifieke opvoedvisie? Moet het kind actief worden vermaakt? Gelukkig kwamen we daar al pratend makkelijk uit.
Na afloop van het gesprek hadden wij er een goed gevoel over. Ze gaan nu voor ons op zoek naar iemand die bij ons wil oppassen en waarvan zij denkt dat het klikt. We mogen ook zelf iemand aandragen, dus als je nog iemand weet?

Op grote voet

Help! Op dit moment worstel ik me door een berg baby-bladen heen. Je kent ze wel: 'Ouders van nu', 'Jonge gezinnen', 'Viva baby'... Een oud-collega tevens bijna buurvrouw bracht me een tijd geleden een hele grote zak vol met deze bladen. (Erg leuk trouwens!) Eerst las ik nog alles woord voor woord door, maar ik ben zo langzamerhand overvoerd met info, dus ik word selectiever. Dat gaat gelijk een stuk sneller. De bladenbrij wordt aanzienlijk dunner en ik heel iets wijzer (en dikker, maar dat heeft een andere oorzaak!).
Nu neem ik de dingen in de bladen niet altijd letterlijk, want de een zegt dit en de ander zegt dat. Mijn motto is: ik zie het vanzelf. (Hou dat vast, hou dat vast!!!) Maar nu las ik in twee verschillende bladen hetzelfde bericht. Dat verontrustte mij nogal. Het blijkt namelijk dat er een kans bestaat, dat je voeten na je zwangerschap een schoenmaat zijn gegroeid! Door het toenemende gewicht en het zachter worden van je inwendige lijf schijnen je voeten uit te dijen. Verwar dit niet met opgezette door vocht gevulde voeten, want dit verdwijnt vanzelf. Nee, dit is een onomkeerbare verandering aan je lijf. Als je nu maatje 38 hebt... Maar ik heb al maat zeeboot! Wat was mijn motto ook alweer?

Je t'aime...

Johan beloofde me 7 jaar geleden, dat hij me mee zou nemen naar Parijs. Nu zijn we weer terug uit de zeer romantische Franse hoofdstad! Het was het wachten zeker waard! Wat een super stad! Maar ik had dan ook super gezelschap :-)! We vertrokken dinsdag. En omdat manlief had geboekt - hij is een avondmens - gingen we gelukkig niet te vroeg. De reis naar Rotterdam duurde langer dan het vervolg met de Thalys naar Parijs. In slechts 3 uur ben je van 'Rotjeknor' in de Franse hoofdstad. Ons hotel lag aan het station, dus alles was snel gevonden. Erg knus, erg Frans, erg goed verzorgd!
Ons arrangement bestond ook uit een diner voor twee. Daar maakten we meteen 's avonds gebruik van. Nu bleek het best lastig om iets uit te kiezen in een Frans restaurant, wat je ook mag eten als je zwanger bent. Veel vis (maar ook slakken en mosselen en dat lust ik niet) en veel kaas (welke mag ik hebben?). Uiteindelijk vond ik iets met zuurkool. Als jij denkt dat je in Frankrijk alleen kleine porties geserveerd krijgt... Na een uitgebreide maaltijd was het tijd voor een avondwandeling: naar de Sacre Coeur. Dat liet het eten wel zakken.
De volgende twee dagen hebben we veel, heel veel gezien. Op dag één vooral te voet. Dit bleek toch wel erg zwaar te zijn. Mijn buik vond dit niet altijd even prettig. De loopstukken werden dan ook steeds korter en de pauzes ("Hé, daar is ook een leuk café!") steeds langer. Ook raak je als je zwanger bent erg gefixeerd op plasmogelijkheden. Want ik moest nogal eens!
Op dag twee hebben we veel met de metro gedaan. Een prima systeem en je komt echt overal. Alleen bij de Eiffel Toren hadden we wel wat moeite om het gat in de grond te vinden. Maar Johan spreekt een goed woordje Frans - chapeau! - , dus we kwamen er wel uit.
Twee dagen sjouwen resulteerden in zere voeten, benen met spierpijn, een stijve rug. Daarnaast leverde het veel meer leuke dingen op. Prachtige plekken, mooie plaatjes, romantische momenten, tijd voor elkaar en ons kind (de baby herinnerde ons er regelmatig aan dat we toch echt met ons drieën in Parijs waren) en - als ik dat al nodig had - een bevestiging hoezeer ik het met mijn 'hubby' getroffen heb! Johan: Bedankt, dikke smok et je t'aime!

Het is goed...

Als toevoeging op mijn stukje genaamd 'Knuffelspek' (7 december):
Ik ben aflopen dinsdag naar een geweldige theatervoorstelling geweest: 'Het goede lichaam'. Dat ik niet de enige vrouw ben met een buikcomplex, bleek wel! Erg grappig, herkenbaar en het gaf wel wat stof om over na te denken. Maar of mijn complex helemaal verdwijnt...

M/V?!

Gisteren, 10 januari was de grote dag. Wij zouden bij Giny 'de' uitgebreide echo krijgen. En omdat we kenbaar hadden gemaakt dat we graag wilden weten of we een zoon of dochter zouden krijgen, was de hele omgeving in rep en roer. Want dat is dan toch wel heel spannend. Helemaal doordat we het ook aan iedereen die het 'al' wilde weten zouden vertellen...
Nu had mijn schoonmoeder - (o)ma voor de trouwe lezers - nog nooit een echo meegemaakt. En omdat we zeker wisten dat we nu een echo kregen, kwam ze vanuit het Hooghe Noorden naar het Verre Oosten om haar kleinkind op een scherm te zien. Eigenlijk wilde ik het beeldmateriaal mijn moeder ook niet onthouden, dus ook mijn moeder ging mee bij Giny op de thee.
Vooraf was ik best zenuwachtig. Aan de ene kant vond ik het natuurlijk superleuk, om onze kleine hummel weer te zien. Maar zou alles goed zijn? Dit werd, vooral door de reacties uit de omgeving, nogal ondergesneeuwd door het feit dat we misschien ook het geslacht konden zien. Maar de gezondheid - hoe standaard dit ook klink - waren en voelden ook het belangrijkste. Vooraf zaten Johan en ik al te grappen dat het wel erg leuk zou zijn als ons kind ons geen blik in het midden gunde.
Enigszins opgelaten kwam ik, of beter gezegd kwamen wij, bij Giny aan. Johan en de beide moeders waren vooral opgelaten voor de echo. Ik was zenuwachtig voor hetgeen hij zou zien op de echo, bang dat mijn bloeddruk niet goed zou zijn en toch ook wel wat gegeneerd omdat we met een hele horde mensen zijn spreekkamer bestormden. Ook Giny was met dit laatste niet erg happy. "Het begint zo wel een beetje op een pretecho te lijken." Maar ma en schoonma mochten toch toekijken.
Mijn bloeddruk was gelukkig prima (120/75)! Vervolgens hees ik me op de bank, ontblootte mijn buik en Giny besmeurde me met een fikse klodder KOUDE gel... brrr. Ons kind was de hele ochtend al wakker geweest en lag nu dan ook heerlijk te slapen. In een stuit, dus dat was voor Giny toch wel wat lastiger manouvreren. Het verbaasde me, hoe groot de baby al is. Konden we vorige keer nog goed een heel mensje onderscheiden, nu ging het in delen en dat was wel even wennen.
Giny bekeek het hele lijfje: hoofd, hersenen, hart, aorta, nieren, maag, benen, voeten, armen, gezicht... Ook al was hij soms akelig stil, zijn conclusie was dat alles er, voor zover hij het nu kon zien, prima uit zag. Dat is mooi, maar over het geslacht had hij niets gezegd. Was dat ook goed ontwikkeld? Bij het overleden zoontje van mijn broer was dat namelijk niet het geval. Ik vond dit dus wel erg spannend. Maar ook het geslacht had hij gezien en Giny zag er geen bijzonderheden aan. Mogen wij dan ook weten wat het is? Giny keek bedenkelijk rond en vroeg of de oren van de oma's in spé dit ook op mochten vangen. Na een bevestiging van ons vertelde hij het. Wel met enige reserve, want het is nooit 100% betrouwbaar: wij krijgen een...

Ik weet dat ik altijd heb geroepen dat ik het geslacht van ons kind openbaar zouden maken. En dat ga ik ook doen. Een aantal mensen in onze omgeving weten het al. Maar nog niet iedereen. En omdat ik het vervelend zou vinden als bijvoorbeeld mijn zus of broer het van Internet moet lezen, wacht ik nog even met de onthulling op dit log. Jullie houden het van me tegoed. En, beloofd is beloofd, jullie hoeven niet tot mei te wachten!

P.S.: Voor de mensen die niet zo thuis zijn in echo's, mensen zoals ik. Op de foto zie je het gezicht van het kind. Puzzel dat maar even uit...

Carpe diem!

Als ik nu naar buiten kijk, word ik niet echt vrolijk van het weer. Het lijkt wel herfst! Had ik lang geleden bijna elk jaar last van mijn zogenaamde januaridip - je weet wel: de gezellige dagen zijn voorbij, niet echt iets leuks in het verschiet en de dagen blijven nog lang grauw en grijs - dit jaar lijkt het dipje niet te arriveren. Al had ik gisteren best even een sentimenteel moment, ik voel me lekker!
Johan en ik waren gisteren met zijn tweeën. Eigenlijk ook al wel een beetje met ons drietjes, maar dit was onze laatste jaarwisseling zonder klein mensje tastbaar in ons huis. Voor twaalf uur werd er al flink wat vuurwerk afgeknald. We hadden de gordijnen open en genoten van andermans geldverpilling. Toch wel prachtig al die kleuren.
Ik dacht terug aan het afgelopen jaar. Wat kan er veel veranderen in zo'n korte tijd. Vorig jaar om deze tijd lag ik plat op bed met een hernia, al wist ik dat toen nog niet. Ondertussen heb ik (letterlijk) een operatie achter de rug en ben ik een flinke tijd uit de roulatie geweest. Dit heeft er toch meer ingehakt dan ik dacht en het was een behoorlijke rotperiode. Ook ben ik van baan verandert. Een moeilijke stap, maar het is supergoed uitgepakt. Ik heb (weer) lol in mijn werk en veel leuke mensen om mij heen. Met de familie gaat het ook weer goed op dit moment. Opa's en oma hebben wat afgekwakkeld, maar lijken nu weer lekker van het leven te genieten. Ook ouders zijn gezond en met Johan en mij gaat het prima!
Ik durf het bijna niet zo te schrijven, bang en wetende dat alles morgen ook heel anders kan zijn, maar ik geniet met volle teugen van het moment. Johan en ik kennen elkaar vandaag zeven jaar. En het grappige is dat mijn zwangerschap vandaag precies op de helft is! Toen ik gisteren op de bank zat, ons kleine wonder in mijn buik voelde bewegen en aan dit alles dacht, moest ik toch wel een traantje wegpinken. Hoe anders was vorig jaar...

Last but not least: ik wens jullie allemaal een goed, gelukkig en vooral gezond 2007!