Bevallen

Hier dan voor de liefhebbers het bevallingsverhaal van Pims moeder. Schrik niet, ik zal de smeuïge details weglaten. Maar als je helemaal niet van dit soort dingen houdt, kun je dit item beter overslaan.

Woensdag, 16 mei. Ik hoop dat ons kindje niet vandaag geboren gaat worden, want mijn neefje Mees is vandaag jarig. Toch ben ik al om 6.00 uur wakker. Ik heb meer harde buiken en ben onrustig. Om 6.30 uur sta ik al was op te hangen.

Om 9.00 uur bezoek ik Giny. Alles is prima, over een weekje terugkomen. Eenmaal thuis slaap ik nog een klein uurtje. Daarna ga ik naar mijn werk, om nog wat papieren te brengen en even te kijken hoe het daar gaat. Als ik daar weg ga, grap ik tegen mijn collega's dat het best kan zijn dat ik zo ga bevallen. Wist ik veel dat ik toen ongeveer de waarheid sprak?

's Middags vermaak ik me met wat huishoudelijke klusjes. Geen poetsmanie, maar ik doe wel heel erg gekke dingen. Ook al ben ik nog al een structo-kip, ik heb nog nooit de sokken in de sokkenla op kleur geordend! (Eenmaal thuis, na de bevalling, moest ik daar ook erg om lachen.)

's Avonds als we met de hond lopen, zeg ik tegen Johan, dat het lopen iet erg prettig is. Het drukt erg onderin, en mijn tempo ligt erg laag. Om 20.15 ben ik met een vriendin aan de telefoon, als ik een kramp krijg. Zou dit het zijn? Een kwartier later heb ik weer een kramp, en een kwartier daarna de derde! Spannend! Ik beloof mijn vriendin te sms-en als het door zet, want dit is toch wel grappig. Zij is indirect getuige van het begin.

Johan en ik vullen de avond met een potje kolonisten (ik heb ook nog gewonnen!) en we kijken wat voetbal. Vanaf 22.30 heb ik weeën om de 5 minuten. Nu durf ik het ook echt wel weeën te noemen. Johan timed. We besluiten mijn moeder te bellen. Zij is er om 23.30 om Hobbes op te halen, voor het geval dat... Om 0.00 uur bellen we het ziekenhuis en we mogen komen!

In de auto heb ik nog 2 weeën. In het ziekenhuis stopt het. Vrolijk en fit wandel ik de kraamafdeling op:"Ik denk dat ik ga bevallen!" De verpleger denkt dat ik nog wel weer naar huis gestuurd wordt, ik oog nog te fit. Maar eenmaal getoucheerd, blijk ik al 5 centimeter ontsluiting te hebben! We mogen blijven. Johan krijgt een bed bij op de verloskamer, zodat we nog even kunnen rusten. Dat lukt natuurlijk niet. Eerst liggen we wat giechelig en onwennig. Het gaat nu echt gebeuren. Daarna komen de weeën te snel op elkaar om nog relaxed te liggen.

De weeën kan ik goed wegpuffen, totdat ik rugweeën krijg. Deze vind ik verschrikkelijk! Met het blaadje van de zwangerschapsgym erbij, probeer ik verschillende houdingen uit, maar niets helpt. Tot overmaat van ramp, krijg ik ook regelmatig last van kramp in mijn kuiten. De verpleger adviseert om onder de douche te gaan. Als de douche gereed is zie ik dat niet meer zitten. Ik kom daar nooit! Ze pushen me toch te gaan. Onderweg zoek ik nog steun aan de deurpost. De douche is bereikt en dit is heerlijk. Bij elke wee richt Johan de straal op de onderkant van mijn rug en ik kan zo redelijk makkelijk de weeën wegpuffen.

Ik heb het idee dat ons kindje gezakt is en ik mag weer op het bed. Ik heb 7-8 centimeter ontsluiting en ik vind het nu echt niet grappig meer! Het is te laat voor pijnbestrijding. Domper, want de weeën overvallen me enorm. Soms weet ik niet meer hoe ik moet puffen. Ik word er duizelig van. Johan coached met geweldig: door je neus in, door je mond uit, knijp maar in mijn duim! Hij wist precies wat ik nodig had. We waren een echt team! Af en toe kwam de verpleger om te helpen met de aanmoedigingen, maar grotendeels waren we met ons tweetjes/drietjes.

Opeens zie ik het echt niet meer zitten. Ik herinner me gelukkig de woorden van de 'pufjuf':"Als je dat gevoel hebt, dan ben je er bijna!" Johan roept de verpleger en de verloskundige. Ze toucheren: ik mag bij de volgende wee persen! Dat gevoel is werkelijk niet te beschrijven! Echt een oerkracht. Na een knip en 25 minuten 'persplezier' ziet onze kleine het daglicht! En het is een feit: je bent alle ellende, van vooral de laatste 2 centimeter ontsluiting, vergeten! Wat is dit geweldig!

Pim wordt gewogen, gemeten en aangekleed. Zijn Apgar-score is super: 9-10-10! Toch moet hij nog door de kinderarts nagekeken worden, in verband met mijn medicijngebruik tegen de hoge bloeddruk. Even is het advies dat hij een nacht ter observatie naar de kinderafdeling moet. Zijn bloeddruk en hartslag kunnen verlagen. Bij nader inzien doet hij het zo goed en was de dosis medicatie zo laag, dat we toch meteen naar het Zotel mogen. Het genieten kan beginnen!

Tot slot nog dit:

Ik heb respect voor alle vrouwen die kinderen hebben gebaard. Het is een hele klus, maar met een gewelig resultaat!

Verder wil ik de 'pufjuf' bedanken voor haar goede raad. Ik heb hier zeker wat aan gehad. Natuurlijk wil ik ook de verpleger en de verloskundige bedanken voor alle steun om me door deze ervaring heen te helpen.

En last but zeker not least: JOHAN JE WAS EN BENT GEWELDIG! Je voelde precies aan waar ik behoefte aan had. Je bent niet van mijn zij geweken, ook niet toen je moest plassen! Je hebt gekeken, foto's gemaakt en niet van je stokje gegaan! Ik wist al dat ik heel veel van je houd, maar dit heeft ons voor mijn gevoel nog dichter bij elkaar gebracht (als dat al kon). Ik ben trots op mijn twee mannen!