Pizza-perikelen

Het is dinsdag. We zijn bij de fietsenmaker, want we kunnen mijn nieuwe (mama)fiets ophalen. Het is druk, maar gelukkig krijgt een hoogzwangere een voorkeursbehandeling. In dit geval was ik niet eerder aan de beurt, maar kreeg ik een stoel aangeboden. Het is er warm, ik ben erg moe en ik heb trek. (Honger mag ik niet zeggen, maar ik heb erge trek!!!) Ik heb die dag weinig gegeten en als ik weinig eet, word ik knorrig. Niet alleen in mijn maag, maar in mijn hele psyche.

Eindelijk worden we geholpen. Ik had met Johan afgesproken dat ik naar huis zou fietsen, want ik heb wel behoefte aan een frisse neus. En zo kan ik gelijk mijn fiets uitproberen. Johan zou ondertussen een pizza bestellen, want we zijn later dan gepland en gaan 's avonds nog op visite. Johan bestelt twee dezelfde pizza's, met dàt verschil dat die van hem wel met mozzarella belegd is. Die van mij niet, want die kaas wordt afgeraden als je zwanger bent.

Stipt 19.00 uur worden de pizza's besteld. Smachtend doen we de dozen open, maar... welke is nu de 'zwangere' pizza? We discussieren over en weer. Uiteindelijk bellen we de pizzaboer. De meer oranje pizza zou mijn pizza moeten zijn. Weer klinkt er een verhit debat, want welke pizza is nu het meest oranje? (Nu moet je weten dat Johan en ik het nooit eens zijn over welke kleur iets heeft, dus in dit geval was dat natuurlijk helemaal een twistpunt.) Ik wil het er niet op gokken en besluit - nu super knorrig - dat ik "dan wel een boterham eet!!!" Met een hamburger, want ik wil wel wat warms...

Ik bak een hamburger, maar de hele lol van het pizzafestijn is ervan af. Johan begint ondertussen aan zijn pizza en ik poog mijn superteleurstelling te verwerken. Ik had me er zo op verheugd! Tot overmaat van ramp bakt de hamburger ook nog aan. Kokend van binnen beleg ik 2 boterhammen met pindakaas... alsof ik dáár zin in heb. Johan neemt de schade op en stelt vast dat de hamburger nog best te eten is. Ik kwak hem op mijn boterham (zonder pindakaas :-)), en besef tegelijkertijd dat ik er nog kaas op wilde. Johan:"Maar die ligt daar toch al? Je kunt dat er zo bij op doen!" Ik:"Maar ik wilde gesmòhòhòhòlten kahahaaaas!!!" (jank...)

Op het moment dat ik mijn waterlanders de vrije loop laat, besef ik hoe kinderachtig ik reageer. Het gaat nergens over. Cliché maar waar, de kinderen die honger hebben zouden in de rij staan voor een droge boterham... Half lachend, half huilend en helemaal schamend val ik Johan in zijn armen. Stomme k%##**-hormonen... (hoop ik).

Dit verhaal heeft nog een klein staartje. 's Avonds op visite vertelt mijn vriendin - ook zwanger - dat de mozzarella in Nederland niet van rauwmelkse kaas is, dus dat ik die best mag hebben! Vanmiddag heb ik lekker een stuk pizza gehad... en volgens mij was het nog de meest oranje ook!