Achtbaan

Ik kan zeggen dat ik het geweldig vind om moeder te zijn. Ik zit zelfs al te grappen dat ik echt nooit meer wil werken. Ik weet wel dat dat niet waar is, maar dat geeft wel aan, hoe graag ik bij Pim wil zijn en hoe graag ik voor hem wil zorgen.

Het is echter wel wennen. Dat ik mama ben, is me nu helemaal duidelijk. Daar hoef ik niet (meer) aan te wennen. Het is zelfs al of het nooit anders is geweest. Ik noem me ook mama en dat klinkt heel erg aardig! Alleen het onbezonnen gevoel dat ik toch veel had toen ik zwanger was ben ik kwijt. Ik word de hele dag heen en weer geslingerd door een wir-war van emoties. Een greep van gevoelens die dagelijks mijn lijf stroomt: geluk, verliefdheid, bezorgdheid, angst (doe ik het goed?), angst (ik wil Pim en Johan echt nooit meer kwijt), vermoeidheid, blijheid...

Al deze (en meer!) gevoelens gieren als een achtbaan door mijn lijf. Ik heb altijd al een hekel gehad aan achtbanen...