Petje af!

Op dag acht ging de kraamverzorgende weg. Aan de ene kant vond ik het heerlijk. Ze was echt geweldig in haar werk, met Pim, het huishouden. Eén heel klein dingetje stoorde ons wat: ze was enorm druk aanwezig. Ze praatte graag en veel over zichzelf en luisteren was niet haar sterkste kant. Nu zijn Johan en ik al niet de drukste, en alles was me al snel te druk, dus deze mevrouw was soms best vermoeiend. En dat is een eufemisme...

Aan de andere kant vond ik het eng dat ze weg ging. Waar kon ik terecht met mijn vragen? Waar kon ik bevestiging zoeken? Hoe moet ik in hemelsnaam het huishouden runnen? Ik voel me op zich prima, maar ik ben nog erg moe. Het ritme dat ik ooit had is niet meer. Ons ritme wordt bepaald door onze zoon. Gelukkig heeft hij een geweldig ritme, dus daar hoef, wil en kan ik helemaal niet over te klagen. Alleen, hoe doe ik al die dingen erbij, die ik vroeger ook deed? Dan heb ik het nog niet eens over feesten en partijen, maar over de alledaagse gang van zaken. Douchen, eten koken, was draaien, stofzuigen... Pff, het zweet breekt me al uit als ik daar aan denk!

Gelukkig ken ik een heleboel andere moeders. En iedereen zegt hetzelfde. Het went vanzelf. Ik moet nu nog niet van mezelf verwachten dat het allemaal van een leien dakje gaat. Het heeft tijd nodig. Het wennen aan de nieuwe situatie èn het ontzwangeren. Tijd die ik mezelf niet goed gun, want ik wil het graag goed doen. Ik wil niet tekort schieten. Tegelijkertijd zie ik dat Pim het geweldig doet, en dan denk ik dat ik het nog niet zo slecht doe.

Bij deze wil ik wel mijn petje afnemen voor alle moeders die in hetzelfde schuitje zaten. Zij hebben de boel toch mooi op de rails gekregen, ook eventueel na een tweede of derde gezinsuitbereiding. Chapeau!

(Ik denk dat het mij ook wel gaat lukken...)