Kerst

Dit is de laatste kerst met ons tweetjes. Ook al zijn we eigenlijk al met drie, dit is toch wel een gek en bijzonder moment, want vanaf volgend jaar zal het anders zijn. We genieten er ook volop van! Lekker lummelen, een potje kolonisten (ons favoriete 'bord'spel), lekker eten...
Johan heeft me deze maand gigantisch verwend met sint- en kerstgeschenken. Het tripje Parijs was al bekend, maar daarop volgden onder andere ook nog een flesje met mijn favoriete parfum, een voet-verwen-pakket, een gigantisch mooie theezeef (Audrey genaamd!)... Ik mag dus helemaal niet klagen met al deze cadeaus!
Deze kerst kreeg ik echter nog een extra cadeautje, want ik weet het nu echt zeker (denk ik)... Ik heb ons kindje gevoeld! Sorry Johan, zonder af te doen aan al jouw prachtige verwennerijen: dit was toch wel heel bijzonder!

Getagged

Nou Johan, je wordt bedankt! Ik ben (net als vele anderen ook) getagged. Ik ben uitgedaagd om vijf geheimen uit de doeken te doen. Wat zal ik eens gaan vertellen? Mijn hersens kraken al enkele dagen...
- Ik sloot als kind altijd mijn acht jaar oudere broer op in het kippenhok, als hij de kippen aan het voeren was. Ik liet hem er dan pas weer uit als hij een liedje voor mij gezongen had. Dan rende ik hard naar binnen. Mijn broer kwam me woest achterna en kreeg dan meestal op zijn kop. Totdat mijn moeder hoorde wat ik uitspookte...
- Als kind werd ik vaak Loeki Wasserhose genoemd. Waarom? Dat blijft nu wel een groot geheim...
- Ik ben gezakt voor mijn typexamen, omdat ik te weinig aanslagen per minuut had. Ik heb nooit herexamen gedaan, maar ik typ nu super snel!
- Ik was in 1 en 2 HAVO erg slecht in talen. Dat dachten mijn leraren in ieder geval, maar in werkelijkheid deed ik niet heel erg mijn best. Mijn leraar Duits schrok zich rot toen ik Duits in mijn vakkenpakket wilde nemen. Ik ben echter met een 7 op mijn eindlijst geslaagd!
- Tot slot een bedgeheim, geschikt voor alle lezers: ik heb van Johan een knuffelhond gekregen: Wammes genaamd. Die kon ik meenemen als ik slaapdienst heb, want dan ben ik niet alleen. Nu doe ik dat nooit, want het is nogal lastig om een grote hond in je tas te verbergen, maar we ontdekten dat Wammes kan praten daarom hebben we regelmatig de grootste lol in bed!

Naar Giny (3)

Het was kort maar krachtig... Bezoekje aan Giny, met man en moeder. Kwartiertje rijden, kwartiertje zoeken naar een parkeerplek, kwartiertje lopen tot we bij de juiste poli zijn, kwartiertje wachten... En naar binnen en naar buiten!
Even zonder gekheid. Het bezoekje aan Giny mag dan kort zijn geweest: alles was goed en dat is (weer) super! Bloeddruk oké, groei van de buik oké (ik heb dus toch een echte zwangerschapsbuik) en het hartje oké. Volgende keer een uitgebreide echo. Dat is toch wel weer spannend!
Om nog even terug te komen op de uitgerekende datum: het wordt 24 mei. Giny ging weer met zijn rekenschijfje aan het (herbe)rekenen en kwam nu op 24 mei. Na al die diverse data (varierend van 18-30 mei) vind ik het prima, want nu wijkt de tijd niet heel veel af met de datum op de echo. Elk schijfje geeft blijkbaar wat anders aan, maar mijn Giny zweert dat de zijne de beste is.

Buuf

Wij hebben een leuke buurt. Een van die buurtjes is Buuf. Buuf komt af en toe hier op de koffie en soms ga ik daar een bakkie halen. Buuf vindt het super leuk dat ik zwanger ben en volgt de ontwikkelingen op de voet.
Vorige week zaten we ook even bij te teuten. Ik vertelde haar, dat ik de tijd tussen twee gyneacoloogbezoeken toch wel spannend vond. Want wie zegt mij dat het goed gaat daarbinnen? Ik voel immers nog niets. Nu is Buuf dierenarts en ze wilde haar stethoscoop wel meenemen. Met een beetje geluk kon ik dan thuis het hartje van de baby horen.
Afgelopen dinsdag was het zover. Buuf kwam met de hulpmiddelen langs. Geduldig zocht ze mijn buikwand af. Ze hoorde wel mijn aderen, ze hoorde wel mijn verteringsgebeuren (net een bord boerenkool op), maar geen hartje. Het kon zijn dat de baby gedraaid lag, of dat ze niet helemaal goed zat. Een tijdje later probeerde ik het zelf opnieuw. Na lang zoeken hoorde ik een snel geklop. Volgens mij ben ik dat niet! Buuf luisterde en contstateerde dat dit inderdaad de baby was. Ook vader en oma hebben het gehoord! Wonderlijke gewaarwording.

Romanticus

De papa van het kindje is een nuchtere Groninger. Maar heel af en toe een gigantische romanticus. En dat verrast dan des te meer. Toen we ons eerste afspraakje hadden, beloofde Johan dat hij me een keer mee zou nemen naar Parijs. We zijn nu echter bijna zeven jaar verder, we hebben veel gereisd, maar van Parijs hebben we nog niet samen genoten.
In januari hebben we een weekje vrij. Het idee was geboren, dat we dan wel naar de Franse hoofdstad konden gaan. We zijn immers nu nog met ons tweetjes, en een city-trip doe je toch niet meteen met je pasgeboren telg. Nu wil het geval dat we ons huis nog aan het reorganiseren zijn en ik vond, dat we eerst dat maar op orde moesten hebben. We kunnen immers altijd begin januari nog een reisje naar Frankrijk boeken? Johan beaamde dit en toen had me eigenlijk al wat moeten dagen. Meestal gaat hij hier namelijk tegenin en heeft hij veel argumenten om juist wel die vakantie al te boeken.
Het is zondag 3 december en we vieren Sinterklaas. Ik krijg een gedicht in handen en al in bijna een oogopslag zie ik waar het gedicht over gaat. Ik barst in tranen uit en kom niet meer uit mijn woorden. Mijn nichtjes en neefjes staan verbaasd en geschrokken naar mij te kijken en snappen er niets van. Mijn nichtje biedt zelfs nieuwsgierig aan, dat zij het gedicht wel voor wil lezen, maar ik wil het zelf doen. Met veel moeite en gehakkel kan ik het gedicht verder voordragen. Uit het gerijm blijkt dat man-lief in het geheim een vierdaagse reis naar de romantische stad heeft geboekt! Hij was nog even bang dat ik dit niet leuk zou vinden, maar dit is toch in een woord GEWELDIG! Johan, bedankt en een dikke smok!

Knuffelspek

Je kunt er uiteindelijk niet om heen. Elke aanstaande moeder krijgt te maken met een steeds dikker wordende buik. Nieuwsgierige blikken keuren ook regelmatig de groei van de buikstreek. Niets mis mee, want een zwangere buik vind ik toch wel iets moois.
Maar... Ik heb een buikcomplex. Al vanaf mijn tiende heb ik een buik. Niet zoals veel vrouwen een mooie strakke platte buik, maar een dikke bollende blubberbuik. Mijn moeder schaarde het altijd nog onder kindervet, maar toen ik een jaar of 15 was, wist ik wel dat het 'kinder' ondertussen wel verdwenen moest zijn en dat 'vet' overbleef. En aangezien ik daar niet erg happy mee was, had ik een soort van buikcomplexje. Een vriendin had gelukkig een wat lievere benaming voor de love-handels, namelijk: knuffelspek. Met deze uitdrukking kon ik wel leven, al is mijn buik nog steeds het lichaamsdeel waar ik het minst over te spreken ben.
Ondertussen ben ik op een leeftijd dat ik me er niet meer heel erg druk om maak, want ik ben gelukkig gezond. En na een hernia (inclusief operatie) besef ik dat nog des te meer. Maar nu ik zwanger ben en mensen dus ongegeneerd naar mijn - nog niet heel erg groeiende - buik gingen staren, voel ik me toch wel ongemakkelijk. Vooral als ze je buik als gemeenschapsbezit gaan beschouwen en er even ongevraagd aan voelen, of als iemand zeg:"Oh, je kunt het al wel iets zien hé!" Ik mompel dan iets van "ja" maar weet zelf wel beter.
Afgelopen zaterdag was echter dé dag dat ik me met een vriendin tussen de rekken van de positiekleding begaf. Wat onhandig stond ik met een paar zwangerschapsbroeken in het pashokje. Hoe werkt het aansnoergebeuren met een bandje en knopen? Ook wat giechelig, want het waren zogenaamde 'opa-Koning-broeken'. Dat wil zeggen dat de heupbroek uit is en het elastiek tot net onder je borsten rijkt. (Dit zit trouwens erg lekker! ) Toen ik een broek aan had en hem aan mijn vriendin showde, riep ze blij verbaasd:"Je hebt een zwangerschapsbuik!" Ik keek eens goed in de spiegel en ontdekte dat er nog steeds een dikke buik zat, maar dit keer niet een met heel veel blubbers en randen, maar een soort half-ei-vormige enigszins strakke buik! Het rood sloeg me om de kaken door deze ontdekking.
Ik ben nu een paar dagen verder en nog steeds word ik heen en weer geslingerd tussen een gevoel van schaamte voor mijn buik (ja, het zit diep geworteld) en een gevoel van trots, omdat dit de plek is waar ons kindje nu woont. Maar zo langzamerhand (bij het groeien van mijn buik) durf ik het tijdelijke huis van ons kind te tonen en gaat de trots overheersen.