Verhuisd!

Wij zijn verhuisd! Niet letterlijk. We wonen nog steeds dezelfde woning, hetzij nu zonder erker. Alleen deze site is verhuisd.

Deze weblog ist te vinden onder: au3zwanger... maar dat klopt niet meer. Daarom is er nu een nieuw weblog geopend, voor iedereen die het wel en wee van onze Pim en zijn kersverse ouders wil blijven volgen! Klik hier en je wordt automatisch doorgelinkt.

De berichten vanaf 17 mei zijn op de nieuwe site overgenomen. Helaas weet ik niet hoe ik jullie reacties over moet zetten... Is er iemand zo technisch? Anders mag je gerust nog een keer reageren. Zet ons in je favorieten! Ik hoop jullie allemaal op Pims site weer tegen te komen!

Don't forget: http://pimau3.blogspot.com/

Petje af!

Op dag acht ging de kraamverzorgende weg. Aan de ene kant vond ik het heerlijk. Ze was echt geweldig in haar werk, met Pim, het huishouden. Eén heel klein dingetje stoorde ons wat: ze was enorm druk aanwezig. Ze praatte graag en veel over zichzelf en luisteren was niet haar sterkste kant. Nu zijn Johan en ik al niet de drukste, en alles was me al snel te druk, dus deze mevrouw was soms best vermoeiend. En dat is een eufemisme...

Aan de andere kant vond ik het eng dat ze weg ging. Waar kon ik terecht met mijn vragen? Waar kon ik bevestiging zoeken? Hoe moet ik in hemelsnaam het huishouden runnen? Ik voel me op zich prima, maar ik ben nog erg moe. Het ritme dat ik ooit had is niet meer. Ons ritme wordt bepaald door onze zoon. Gelukkig heeft hij een geweldig ritme, dus daar hoef, wil en kan ik helemaal niet over te klagen. Alleen, hoe doe ik al die dingen erbij, die ik vroeger ook deed? Dan heb ik het nog niet eens over feesten en partijen, maar over de alledaagse gang van zaken. Douchen, eten koken, was draaien, stofzuigen... Pff, het zweet breekt me al uit als ik daar aan denk!

Gelukkig ken ik een heleboel andere moeders. En iedereen zegt hetzelfde. Het went vanzelf. Ik moet nu nog niet van mezelf verwachten dat het allemaal van een leien dakje gaat. Het heeft tijd nodig. Het wennen aan de nieuwe situatie èn het ontzwangeren. Tijd die ik mezelf niet goed gun, want ik wil het graag goed doen. Ik wil niet tekort schieten. Tegelijkertijd zie ik dat Pim het geweldig doet, en dan denk ik dat ik het nog niet zo slecht doe.

Bij deze wil ik wel mijn petje afnemen voor alle moeders die in hetzelfde schuitje zaten. Zij hebben de boel toch mooi op de rails gekregen, ook eventueel na een tweede of derde gezinsuitbereiding. Chapeau!

(Ik denk dat het mij ook wel gaat lukken...)

Achtbaan

Ik kan zeggen dat ik het geweldig vind om moeder te zijn. Ik zit zelfs al te grappen dat ik echt nooit meer wil werken. Ik weet wel dat dat niet waar is, maar dat geeft wel aan, hoe graag ik bij Pim wil zijn en hoe graag ik voor hem wil zorgen.

Het is echter wel wennen. Dat ik mama ben, is me nu helemaal duidelijk. Daar hoef ik niet (meer) aan te wennen. Het is zelfs al of het nooit anders is geweest. Ik noem me ook mama en dat klinkt heel erg aardig! Alleen het onbezonnen gevoel dat ik toch veel had toen ik zwanger was ben ik kwijt. Ik word de hele dag heen en weer geslingerd door een wir-war van emoties. Een greep van gevoelens die dagelijks mijn lijf stroomt: geluk, verliefdheid, bezorgdheid, angst (doe ik het goed?), angst (ik wil Pim en Johan echt nooit meer kwijt), vermoeidheid, blijheid...

Al deze (en meer!) gevoelens gieren als een achtbaan door mijn lijf. Ik heb altijd al een hekel gehad aan achtbanen...

Verbonden

Ik vind werkelijk alles aan baby's (lees: Pim) geweldig. Zelfs zijn poepluiers! Alleen zijn navelstreng vond ik een beetje eng. Vooral met het verschonen van zijn luier. Het ziet er toch ook niet erg charmant uit en ik was altijd bang dat ik hem zeer deed.

De kraamzorg gaf aan dat ze wel een gaasje erom kon doen. Dan was de navelstreng er misschien net af als ze weg zou gaan. Maar onze zoon had nogal een dikke navelstreng, dus toen onze kraamverzorgende op dag acht (donderdag) weg ging, zat het uitsteeksel nog mooi op zijn plek.

Geheel onverwacht verloor Pim zijn navelstreng op dag negen, na het badje. Je zou denken dat ik een gelukkig mens was, maar niets is minder waar. Het laatste beetje, waaraan je kon zien dat hij met mij verbonden was, was ineens verdwenen! Daar moest ik natuurlijk wel (weer) een traantje aan verspillen. Mama moet er echt aan wennen... het loslaten begint al vanaf dag één...

Bevallen

Hier dan voor de liefhebbers het bevallingsverhaal van Pims moeder. Schrik niet, ik zal de smeuïge details weglaten. Maar als je helemaal niet van dit soort dingen houdt, kun je dit item beter overslaan.

Woensdag, 16 mei. Ik hoop dat ons kindje niet vandaag geboren gaat worden, want mijn neefje Mees is vandaag jarig. Toch ben ik al om 6.00 uur wakker. Ik heb meer harde buiken en ben onrustig. Om 6.30 uur sta ik al was op te hangen.

Om 9.00 uur bezoek ik Giny. Alles is prima, over een weekje terugkomen. Eenmaal thuis slaap ik nog een klein uurtje. Daarna ga ik naar mijn werk, om nog wat papieren te brengen en even te kijken hoe het daar gaat. Als ik daar weg ga, grap ik tegen mijn collega's dat het best kan zijn dat ik zo ga bevallen. Wist ik veel dat ik toen ongeveer de waarheid sprak?

's Middags vermaak ik me met wat huishoudelijke klusjes. Geen poetsmanie, maar ik doe wel heel erg gekke dingen. Ook al ben ik nog al een structo-kip, ik heb nog nooit de sokken in de sokkenla op kleur geordend! (Eenmaal thuis, na de bevalling, moest ik daar ook erg om lachen.)

's Avonds als we met de hond lopen, zeg ik tegen Johan, dat het lopen iet erg prettig is. Het drukt erg onderin, en mijn tempo ligt erg laag. Om 20.15 ben ik met een vriendin aan de telefoon, als ik een kramp krijg. Zou dit het zijn? Een kwartier later heb ik weer een kramp, en een kwartier daarna de derde! Spannend! Ik beloof mijn vriendin te sms-en als het door zet, want dit is toch wel grappig. Zij is indirect getuige van het begin.

Johan en ik vullen de avond met een potje kolonisten (ik heb ook nog gewonnen!) en we kijken wat voetbal. Vanaf 22.30 heb ik weeën om de 5 minuten. Nu durf ik het ook echt wel weeën te noemen. Johan timed. We besluiten mijn moeder te bellen. Zij is er om 23.30 om Hobbes op te halen, voor het geval dat... Om 0.00 uur bellen we het ziekenhuis en we mogen komen!

In de auto heb ik nog 2 weeën. In het ziekenhuis stopt het. Vrolijk en fit wandel ik de kraamafdeling op:"Ik denk dat ik ga bevallen!" De verpleger denkt dat ik nog wel weer naar huis gestuurd wordt, ik oog nog te fit. Maar eenmaal getoucheerd, blijk ik al 5 centimeter ontsluiting te hebben! We mogen blijven. Johan krijgt een bed bij op de verloskamer, zodat we nog even kunnen rusten. Dat lukt natuurlijk niet. Eerst liggen we wat giechelig en onwennig. Het gaat nu echt gebeuren. Daarna komen de weeën te snel op elkaar om nog relaxed te liggen.

De weeën kan ik goed wegpuffen, totdat ik rugweeën krijg. Deze vind ik verschrikkelijk! Met het blaadje van de zwangerschapsgym erbij, probeer ik verschillende houdingen uit, maar niets helpt. Tot overmaat van ramp, krijg ik ook regelmatig last van kramp in mijn kuiten. De verpleger adviseert om onder de douche te gaan. Als de douche gereed is zie ik dat niet meer zitten. Ik kom daar nooit! Ze pushen me toch te gaan. Onderweg zoek ik nog steun aan de deurpost. De douche is bereikt en dit is heerlijk. Bij elke wee richt Johan de straal op de onderkant van mijn rug en ik kan zo redelijk makkelijk de weeën wegpuffen.

Ik heb het idee dat ons kindje gezakt is en ik mag weer op het bed. Ik heb 7-8 centimeter ontsluiting en ik vind het nu echt niet grappig meer! Het is te laat voor pijnbestrijding. Domper, want de weeën overvallen me enorm. Soms weet ik niet meer hoe ik moet puffen. Ik word er duizelig van. Johan coached met geweldig: door je neus in, door je mond uit, knijp maar in mijn duim! Hij wist precies wat ik nodig had. We waren een echt team! Af en toe kwam de verpleger om te helpen met de aanmoedigingen, maar grotendeels waren we met ons tweetjes/drietjes.

Opeens zie ik het echt niet meer zitten. Ik herinner me gelukkig de woorden van de 'pufjuf':"Als je dat gevoel hebt, dan ben je er bijna!" Johan roept de verpleger en de verloskundige. Ze toucheren: ik mag bij de volgende wee persen! Dat gevoel is werkelijk niet te beschrijven! Echt een oerkracht. Na een knip en 25 minuten 'persplezier' ziet onze kleine het daglicht! En het is een feit: je bent alle ellende, van vooral de laatste 2 centimeter ontsluiting, vergeten! Wat is dit geweldig!

Pim wordt gewogen, gemeten en aangekleed. Zijn Apgar-score is super: 9-10-10! Toch moet hij nog door de kinderarts nagekeken worden, in verband met mijn medicijngebruik tegen de hoge bloeddruk. Even is het advies dat hij een nacht ter observatie naar de kinderafdeling moet. Zijn bloeddruk en hartslag kunnen verlagen. Bij nader inzien doet hij het zo goed en was de dosis medicatie zo laag, dat we toch meteen naar het Zotel mogen. Het genieten kan beginnen!

Tot slot nog dit:

Ik heb respect voor alle vrouwen die kinderen hebben gebaard. Het is een hele klus, maar met een gewelig resultaat!

Verder wil ik de 'pufjuf' bedanken voor haar goede raad. Ik heb hier zeker wat aan gehad. Natuurlijk wil ik ook de verpleger en de verloskundige bedanken voor alle steun om me door deze ervaring heen te helpen.

En last but zeker not least: JOHAN JE WAS EN BENT GEWELDIG! Je voelde precies aan waar ik behoefte aan had. Je bent niet van mijn zij geweken, ook niet toen je moest plassen! Je hebt gekeken, foto's gemaakt en niet van je stokje gegaan! Ik wist al dat ik heel veel van je houd, maar dit heeft ons voor mijn gevoel nog dichter bij elkaar gebracht (als dat al kon). Ik ben trots op mijn twee mannen!

Trotse mama

Eindelijk hier een berichtje van de kersverse moeder. Na de Zotel-dagen (prima bevallen!!!) was het gisteren even wennen thuis, maar vandaag gaat het weer een stuk beter.

Jullie weten allemaal ondertussen wel, dat ik op donderdag 17 mei om 5.35 uur ben bevallen van een gezonde zoon. Zijn naam is Pim Jasper Janiek. Pim is zijn roepnaam, Jasper en Janiek zijn vernoemingen naar zijn beide opa's. Bij de geboorte woog hij 4070 gram en was hij 53 centimeter lang. En flinkerd dus. Moeder en kind maken het prima! En ook met de vader gaat het goed. Hij heeft het er druk mee, maar ik hoor hem niet klagen, de schat!

Pim is werkelijk geweldig, al zullen alle moeders dat van hun eigen kind zeggen. Ik vind hem prachtig. Hij heeft een gigantische bos donker haar. Er zit al helemaal model in! We hebben alvast een afspraak bij de kapper gemaakt ;-)! Verder is het een echt mannetje... ook als hij niet in zijn blootje ligt. Hij heeft al flinke handjes en grote voetjes. Hij wordt later vast een flinke kerel. Maar daar wil ik nu nog even niet over nadenken. Dat duurt nog heel lang hoop ik.

Pim is een tevreden jongetje. Hij drinkt prima, is een echte knuffelkont en de borstvoeding doet zijn werk goed, want hij zit al bijna weer op zijn geboortegewicht. 's Nachts slaapt hij door, op de voedingen na natuurlijk. 's Morgens en 's avonds heeft hij wakkere uurtjes. Wat willen ouders nog meer! In alle opzichten is het een mannetje waar wij trots op zijn!

Tot volgende week? Dacht het niet!

Op Hemelvaartsdag 17 mei 2007 is om 05.35 uur Pim Jasper Janiek Koning geboren. Met moeder en zoon - die de roepnaam Pim draagt - is alles goed, pa redt zich ook wel ;-)
We verblijven de eerste dagen in het Zotel in Hengelo, daarna volgt ongetwijfeld meer.

Naar Giny (11)

Het wordt saai, maar de week was weer voorbij. Tijd voor een Giny-bezoekje. Ik was wel wat zenuwachtig. Ik had de hele week wat last van een licht zeurende hoofdpijn. Ook was ik zaterdagnacht en maandagnacht duizelig. Zou mijn bloeddruk nog steeds goed zijn?

Het regent pijpenstelen en het verkeer in de stad zit helemaal vast. Enigszins verlaat rennen we bij Giny naar binnen. De bloeddruk isprima! De bovendruk is iets hoger (van het rennen en vliegen?), maar de onderdruk was sinds vorige week weer iets gezakt: 140/70. Mijn klachten konden dus niets te maken hebben met mijn bloeddruk.

Giny gaf aan dat mijn hoofdpijn best met de weersveranderingen te maken konden hebben. En wat de duizelingen betreft, die heb ik vooral 's nachts als ik lig... op mijn rug! Meteen ging er bij mij een belletje rinkelen. Op de zwangerschapsgym hadden we het hier al eens over gehad. Als je op je rug ligt, kan het kindje iets afknellen, waardoor ik duizelig wordt. Als je dan (iets) van je rug afdraait, verdwijnen de duizelingen. De tip van Giny voor deze week: doe een rolletje achter het elastiek van je pyjamabroek, zodat je niet helemaal op je rug kunt gaan liggen.

De tip van Giny neem ik zeker ter harte, alhoewel... Mijn hulpmiddelenlijst voor de nacht wordt steeds langer. Een opsomming: benen liggen hoger tegen spataderen, mijn hoofdeind ligt hoger tegen maagzuur, een extra kussen in bed voor tussen mijn knieën om mijn bekken te ontlasten, beker water op het nachtkastje tegen de dorst, rolletje op mijn rug tegen de duizeligheid en... als klap op de vuurpijl heb ik sinds gisteren een antisnurkkussen!!! (Schaam, schaam.) Hopelijk verbetert door al deze hulpmiddelen eindelijk onze nachtrust...

Giny, tot volgende week! (Of eerder???)

Pizza-perikelen

Het is dinsdag. We zijn bij de fietsenmaker, want we kunnen mijn nieuwe (mama)fiets ophalen. Het is druk, maar gelukkig krijgt een hoogzwangere een voorkeursbehandeling. In dit geval was ik niet eerder aan de beurt, maar kreeg ik een stoel aangeboden. Het is er warm, ik ben erg moe en ik heb trek. (Honger mag ik niet zeggen, maar ik heb erge trek!!!) Ik heb die dag weinig gegeten en als ik weinig eet, word ik knorrig. Niet alleen in mijn maag, maar in mijn hele psyche.

Eindelijk worden we geholpen. Ik had met Johan afgesproken dat ik naar huis zou fietsen, want ik heb wel behoefte aan een frisse neus. En zo kan ik gelijk mijn fiets uitproberen. Johan zou ondertussen een pizza bestellen, want we zijn later dan gepland en gaan 's avonds nog op visite. Johan bestelt twee dezelfde pizza's, met dàt verschil dat die van hem wel met mozzarella belegd is. Die van mij niet, want die kaas wordt afgeraden als je zwanger bent.

Stipt 19.00 uur worden de pizza's besteld. Smachtend doen we de dozen open, maar... welke is nu de 'zwangere' pizza? We discussieren over en weer. Uiteindelijk bellen we de pizzaboer. De meer oranje pizza zou mijn pizza moeten zijn. Weer klinkt er een verhit debat, want welke pizza is nu het meest oranje? (Nu moet je weten dat Johan en ik het nooit eens zijn over welke kleur iets heeft, dus in dit geval was dat natuurlijk helemaal een twistpunt.) Ik wil het er niet op gokken en besluit - nu super knorrig - dat ik "dan wel een boterham eet!!!" Met een hamburger, want ik wil wel wat warms...

Ik bak een hamburger, maar de hele lol van het pizzafestijn is ervan af. Johan begint ondertussen aan zijn pizza en ik poog mijn superteleurstelling te verwerken. Ik had me er zo op verheugd! Tot overmaat van ramp bakt de hamburger ook nog aan. Kokend van binnen beleg ik 2 boterhammen met pindakaas... alsof ik dáár zin in heb. Johan neemt de schade op en stelt vast dat de hamburger nog best te eten is. Ik kwak hem op mijn boterham (zonder pindakaas :-)), en besef tegelijkertijd dat ik er nog kaas op wilde. Johan:"Maar die ligt daar toch al? Je kunt dat er zo bij op doen!" Ik:"Maar ik wilde gesmòhòhòhòlten kahahaaaas!!!" (jank...)

Op het moment dat ik mijn waterlanders de vrije loop laat, besef ik hoe kinderachtig ik reageer. Het gaat nergens over. Cliché maar waar, de kinderen die honger hebben zouden in de rij staan voor een droge boterham... Half lachend, half huilend en helemaal schamend val ik Johan in zijn armen. Stomme k%##**-hormonen... (hoop ik).

Dit verhaal heeft nog een klein staartje. 's Avonds op visite vertelt mijn vriendin - ook zwanger - dat de mozzarella in Nederland niet van rauwmelkse kaas is, dus dat ik die best mag hebben! Vanmiddag heb ik lekker een stuk pizza gehad... en volgens mij was het nog de meest oranje ook!

Moederdag

Ik weet het, ik weet het... Officieel ben ik nog geen moeder. Maar... het voelt toch soms al wel een beetje zo. In ieder geval heb ik 13 mei mijn eerste moederdag gevierd! Ik kreeg van Johan, namens mijn kind een chocoladehart (altijd goed!!!) en een boek. Het boek is vast een 'vooruitblik'. Het gaat over het spelend bevorden van de ontwikkeling van een kind in de leeftijd van 1-2 jaar. Erg leuk! Er staan namelijk allerlei activiteiten in, die aansluiten bij die leeftijd. Gelukkig heb ik nog wel een jaar om het te lezen...

Wij zijn er klaar voor!

Als ik naar de aftelkalender bovenaan mijn weblog kijk, word ik er niet meer zenuwachtig van. Nog (maar) 12 dagen. Ik kijk er steeds meer naar uit. Het kan best zijn dat ons kleine mannetje het nog prima vindt in zijn mama's buik. Misschien duurt het nog wel vier weken. Maar aan ons ligt het niet. Zijn ouders zijn het erover eens: wij zijn er klaar voor! Jij ook kleine vent?

And God created a woman...

Dit bericht is een ode aan alle vrouwen van de wereld. Ik kreeg hem van vriendin Jolanda, we kennen al vanaf de kleuterschool. Jo, bedankt. Ik moest er een dikke traan om wegpinken. Of zou dat aan de hormonen liggen?

Toen God de vrouw schiep, was Hij al 6 dagen aan het overwerken. Er verscheen een engel en die zei: "Waarom spendeert u zoveel tijd aan dit model?" En de Heer antwoordde: "Heb je gezien aan welke voorwaarden mijn creatie moet voldoen? Ze moet flexibel zijn, 200 beweegbare delen hebben die allemaal te vervangen zijn, ze moet functioneren op cola light en kliekjes, een schoot hebben waar 4 kinderen op kunnen zitten, een kus die alles kan genezen, van een geschaafde knie tot een gebroken hart én ze mag maar 1 paar handen hebben."

De engel was overweldigd door alle voorwaarden: "1 paar handen! Niet te geloven ! En dat is het standaard model? Dat is teveel werk voor 1 dag. Neem op z'n minst morgen erbij om het af te maken. "Maar dat gaat niet" , protesteerde de Heer. "Ik ben bijna zover, ik heb deze creatie die mij zo na aan het hart ligt bijna afgerond. Ze geneest zichzelf al als ze ziek is EN werkt 18 uur op een dag." De engel kwam dichterbij en raakte de vrouw aan. "Wat heeft U haar zacht gemaakt Heer." "Ze is zacht ", zei de Heer, "maar ik heb haar ook heel hardgemaakt. Je hebt geen idee wat zij kan doormaken of voor elkaar kan krijgen."

"Kan ze ook nadenken?" vroeg de engel. De Heer antwoordde: "Ze kan niet alleen nadenken, ze is ook in staat om zaken te beredeneren en te onderhandelen." Toen viel de engel iets op, hij raakte de wang van de vrouw aan."Oeps,ik geloof dat deze lekt! U heeft er teveel ingestopt." "Dat is geen lekkage," corrigeerde de Heer "dat is een traan". "Waar dient een traan voor?" vroeg de Engel. De Heer zei: "De traan is haar manier om uiting te geven aan haar vreugde, haar leed, haar pijn, haar teleurstellingen, haar liefde, haar eenzaamheid, haar droefheid en haar trots." De engel was onder de indruk."U bent geniaal, Heer. U heeft aan alles gedacht! De Vrouw is werkelijk ongelooflijk." En dat is ze!

Vrouwen hebben krachten die mannen doen verbazen:

• Zij doorstaan ontberingen en dragen lasten, maar houden vast aan geluk, liefde en vreugde.
  
• Ze glimlachen wanneer ze willen schreeuwen.
  
• Ze zingen wanneer ze willen huilen.
  
• Ze huilen als ze blij zijn en lachen als ze nerveus zijn.
  
• Ze vechten voor datgene waar ze in geloven.
  
• Verzetten zich tegen onrechtvaardigheid.
  
• Ze accepteren geen 'nee' als ze geloven dat er een betere oplossing is.
  
• Ze nemen minder, opdat hun familie meer heeft.
  
• Ze begeleiden een bange vriend(in) naar de dokter.
  
• Hun liefde is onvoorwaardelijk.
  
• Ze huilen wanneer hun kinderen zichzelf overtreffen en juichen als hun vrienden in de prijzen vallen.
  
• Ze zijn blij met het nieuws van een geboorte of huwelijk.
  
• Hun hart breekt als een vriend(in) sterft.
  
• Ze betreuren het verlies van een familielid, maar blijven sterk wanneer ze denken dat er niet genoeg kracht over is.
  
• Ze weten dat een knuffel en een kus kan helpen een gebroken hart te helen.
  
• Vrouwen zijn er in alle maten, kleuren en vormen.
  
• Ze zullen rijden, vliegen, lopen, rennen of mailen om te laten zien hoeveel ze om je geven.
  
• Het hart van de vrouw zorgt dat de aarde draait.
  
• Zij brengen vreugde en hoop.
  
• Zij bezitten mededogen en idealen.
  
• Zij ondersteunen familie en vrienden.
  
• Vrouwen hebben essentie om dingen te zeggen en alles te geven.
  

Stuur dit bericht door naar je vriendinnen om ze eraan te herinneren hoe fantastisch ze zijn; want vrouwen hebben maar 1 fout: ze vergeten nog wel eens aan zichzelf te denken!!!!

Naar Giny (10)

Mijn bloeddruk stijgt... maar is nog steeds zeer acceptabel: 130/80. Alhoewel het niets zegt, houd ik er nu toch rekening mee, dat hij blijft stijgen. De vorige keren was de onderdruk namelijk 60 en 70. Maar wie weet valt het mee. En Giny maakt zich er (nog) helemaal niet druk om, dus daar vertrouw ik dan maar op!

Verder is ook alles prima! Hij ligt nog steeds in dezelfde houding, zijn hartje doet het goed. Ik heb zeer weinig last van het vasthouden van vocht. Mijn harde buiken het het gerommel zijn volgens Giny wel degelijk voorbereidingen op de bevalling, maar het zegt niets over hoe lang hij nog op zich laat wachten. We zien het wel dus!

Ik probeer nog maar zoveel mogelijk te plannen. Anders ben ik bang dat ik echt ga zitten wachten. Naast verschillende 'op de koffie bezoekjes', ben ik gisteren naar het theater geweest. Het ergste wat me kan overkomen is dat mijn vliezen breken. En als ze niet zouden breken, dan liep ik een leuke avond mis. Gaan dus! De vliezen zijn niet gebroken en ik heb een geweldige avond gehad. De Lama's op tv vind ik nu vaak wat minder, maar gisteren in het theater waren ze weer als vanouds grappig!

Vanmiddag heb ik me laten verwennen bij de schoonheidsspecialist. Onder het mom van 'nu kan het nog' en 'straks komt het er een tijd niet van' heb ik me heerlijk laten masseren, peelen en scrubben. Ik zie er weer fris en fruitig uit. Alleen die grijze haren zouden nog weggeverfd mogen worden... Helaas staat de kapper pas gepland voor 23 mei. Of ik dat ga halen?

Eénjarige moet vechten tegen slang

In India is een eenjarige baby tijdens een slangenverering verplicht in het strijdperk moeten treden met een gesteriliseerde cobra. Op de beelden is te zien hoe het jongetje zichzelf enigszins hulpeloos probeert te beschermen tegen de aanvallen van het reptiel. Om ongelukken te vermijden, werd vooraf de mond van de slang dichtgenaaid en zijn giftanden verwijderd. het laatste nieuws

Gelukkig voor **** is pa bang voor slangen. Dus hem zal dat niet zo gauw gebeuren!

Waag een gokje!

Iedereen weet onderhand wel dat ons huis straks bewoond gaat worden door een extra mannetje. Nu blijven er alleen nog twee grote verrassingselementen over. Wanneer gaat hij verhuizen en hoe zal hij gaan heten? En hierover wordt volop gespeculeerd.

De datum is ook voor ons een grote verrassing. De naam niet natuurlijk. Wel is het erg leuk om van anderen te horen welke namen ze wel bij ons vinden passen. Grappig is dat twee mensen los van elkaar de naam Hugo hebben genoemd. Ook Ruben, Jurre en Hidde zijn de revue gepasseerd. En dat is maar een greep uit de vele namen die ik voorbij heb horen komen.

Waag je ook een gokje?

Buiken-polonaise

Gisteren hadden we - ik en nog 9 hoogzwangeren - onze laatste pufles. Het was spannend wie er nog waren. Een aantal collega-puffers zijn rond deze tijd uitgerekend. Net voordat ik vertrok, lag er een geboortekaartje in de brievenbus. De eerste puf-baby was geboren. Deze mama zou er dus niet zijn vanavond. Eenmaal op de gym bleek er nog een aanstaande moeder niet te zijn... zonder afmelding! Dat is raar?! Zou ze het geleerde op dit moment in praktijk brengen?

De laatste les ging over hechten... Wil ik dat wel weten? Er zaten wel veel nuttige tips bij. Nu maar hopen dat deze zwangere zeef ze ook onthoudt.

Het leukste was misschien wel de dikke-buiken-foto. Op volgorde van uitgerekende datum staan de moeders in spé in polonaise opgesteld. Ik wens al mijn collega-puffers veel succes en een voorspoedige bevalling! We zien elkaar straks weer, met de foto's van alle kleine hummeltjes!

Knuffel(k)/(h)ond

Hobbes vindt de baby ook lief...

De erker bij 37 weken

Alles is nog steeds rustig. Al had ik gisteren - ondanks dat ik de hele dag op mijn kont gezeten heb - wel veel last van harde buiken. Zouden het voortekenen zijn? Onderin mijn buik was het ook wat gevoelig... Maar ook al zijn harde buiken een voorbereiding op de bevalling, het zegt niets over hoe lang het 'puf-plezier' nog op zich laat wachten.

De bevalling komt steeds dichter bij. Het ene moment word ik er zenuwachtig van. Hoe voelt het? Herken ik het wel? Wanneer begint het? Gaat het bij mij snel, of juist niet? Het andere moment ben ik heel rustig. Ik voel me dan bijzonder, omdat ik ook de oerkrachten van moeder natuur mag gaan ervaren. Iedere vrouw die kinderen heeft, heeft ooit een eerste kind gebaard. Bij mijn weten is dat altijd nog gelukt, dus het zal mij dan ook wel lukken. Ik onderga het wel...

Gisteren was het (nog) mooi weer. We hebben van de gelegenheid gebruik gemaakt om de erker, waar onze zoon zo hard aan timmert, nog even vast te leggen op de gevoelige plaat. Ook al gaat de buik me steeds meer in de weg zitten, slaap ik slechter en beweeg ik moeizamer, ik ga die toeter wel missen straks. Het heeft echt iets gezelligs. Vooral het gefrummel daarbinnen. Daar staat tegenover, dat ik na de bevalling wel ons kindje kan zien en knuffelen. Bijzonder hoor, zwanger zijn! Ik voel me een bevoorrecht mens. Want ik weet ook - van heel dichtbij - dat het allemaal moeizamer kan verlopen en dat het niet voor iedereen is weggelegd.

Schoothond

Dat Hobbes denkt dat hij als schoothond geboren is heb ik al eens verteld. En dat geldt helemaal sinds ik zwanger ben. Zie hier het resultaat. In dit geval is mijn moeder de pineut, maar hij doet dat bij iedereen! U bent gewaarschuwd ;-)!

Trots

Mijn lijf is 'slechts' 32 jaar en heeft al de nodige mankementen vertoond. Nu kan het nog vele malen erger en dit is zeker geen klaagzang. En dat merk je wel als je verder leest.

Ah, je bent nieuwsgierig. Voordat 'we' zwanger werden, hadden we wel wat twijfels. Die hadden vooral betrekking op mijn lijf. Nu gebruik ik al jaren medicatie tegen een hoge bloeddruk. Een kleine dosis, dat wel, maar hoe zou mijn bloeddruk zich houden tijdens een zwangerschap?

Daarnaast ben ik al drie keer geopereerd aan spataderen. Nu denken velen dat je dat doet uit cosmetisch oogpunt. Dat zou kunnen, maar dat was bij mij zeker niet het geval. Dan kan ik nog wel wat anders (lees: buik) verzinnen. Ik had wel degelijk last van mijn aderen en ze waren dusdanig slecht, dat wegspuiten niet zou helpen. Het is alom bekend dat je meer kans hebt op spataderen tijdens een zwangerschap, dus hoe zou dat gaan?

Last but not least: vorig jaar maart ben ik geopereerd aan een hernia. Deze hernia zou met bedrust niet over gaan, dus ik had geen andere optie. Een schokkende ervaring, die er best inhakte. Vorig jaar om deze tijd was ik aan het revalideren. En ook hierbij stelden we de vraag: vergroot een zwangerschap in mijn geval de kans op rugproblemen?

Ik zal een lang verhaal kort maken. Over mijn bloeddruk konden ze niets zeggen. Ik zou wel extra onder controle komen, maar het kon best zijn dat mijn bloeddruk zich prima hield. De kans op spataders is wel degelijk groter. En wat mijn hernia betreft, de chirurg zag geen bezwaren. Nu dacht de verloskundige er - ik was al zwanger - anders over, maar toen was 'het' al geschied.

Ik ben vandaag 37 weken zwanger. Gisteren heb ik Giny verteld dat ik, als ik de garantie heb dat bij mij elke zwangerschap zo verloopt, wel 10x zwanger zou kunnen zijn. Nu zijn 10 kinderen voor ons geen optie, maar bij wijze van spreken dan. Mijn lijf heeft me regelmatig in de steek gelaten, maar nu ben ik trots op de prestatie die hij levert! Mijn bloeddruk is voorbeeldig, mijn spataders klagen nog weinig en mijn hernia-rug torst toch maar mooi onze zoon met zich mee, zonder morren! Hoe ouder ik word, hoe vaker ik mijn moeder gelijk moet geven. In dit geval betreft het de volgende wijze les: Weest trots en zuinig op je lijf. Je krijgt er maar één. En dik, dun, groot of klein... Het is fijn als alles functioneert!

Naar Giny (9)

Het wordt saai... Maar het nieuws is en blijft natuurlijk altijd fijn om te horen. Alles goed! En over een week terugkomen, tenzij...

De bloeddruk blijft nog steeds netjes, nu: 130/70. De baby is nu helemaal met zijn koppie ingedaald, zijn ruggetje ligt links, zijn benen dus rechts. En wij maar denken dat hij andersom ligt... De bult rechts, zagen wij steeds voor zijn billen aan, maar het zijn waarschijnlijk zijn voeten. Stom ook, want ik voel hem meestal rechts schoppen. "En benen groeien nog steeds niet op de rug." Aldus Giny... ;-)

Wammes

Een ieder die mijn weblog goed bijgehouden heeft en de meeste mensen in onze directe omgeving kennen Wammes! Wammes is mijn steun en toeverlaat in bittere en eenzame tijden en degene met het motto: gezelligheid kent geen tijd! Tijdens mijn 'eenzame' nachten op het logeerbed vanwege de hooikoorts hield hij mij dan ook gezelschap. Hij liet mij weten dat hij ook graag (nog) een keer op mijn weblog wilde staan. Wammes bij deze! En voor degene die het nog niet gemerkt hebben:"Lente is er!", aldus Wammes...

Voor de mensen die Wammes niet kennen... Beschouw dit bericht als ongelezen. We hebben een kleine steek los, maar verder zijn Johan en ik best aardige mensen ;-)!