Osteopaat

Zoals jullie allemaal hebben kunnen lezen had Pim last van darmkrampjes. Vrij onschuldig, heel erg zielig. Met druppels van VSM ging het een heel stuk beter. Alleen dronk en sliep Pim sinds die krampjes nog steeds erg onrustig. Zou hij toch nog last hebben van zijn darmen?

Dinsdag besloot ik op aanraden van een vriendin om een osteopaat te bellen. Dat schijnt geweldig te helpen! Natuurlijk ging de lieve man donderdag op vakantie, maar hij zou proberen of hij Pim er tussen kon plannen. Gisteren belde hij. Hij zou wat langer werken, Pim kon om 19.45 terecht!

Na wat algemene vragen over de klachten, mijn zwangerschap en de bevalling, begon meneer de osteopaat een klein half uurtje Pims buik te bedrukken. Hij dacht wel dat de ergste krampen voorbij waren, maar zijn darmen voelden nog wel gespannen. Volgens hem kwam het onrustige drinken, doordat het eten dan zijn darmen toch nog irriteerden. Tijdens de behandeling zag je Pim gewoon ontspannen! Waarschijnlijk was één behandeling genoeg... we zijn benieuwd!

Eenmaal thuis had Pim honger. Hij heeft wel bijna een uur gedronken! Vannacht had hij één keer honger en na de maaltijd ging hij weer lekker slapen! Toen hij vanmorgen wakker werd was hij super vrolijk! Zó vrolijk hebben we hem de laatste weken niet meegemaakt! Zou het van de behandeling komen? Ik durf het bijna niet te hopen. Het drinken is nog niet helemaal zoals het was, maar het gaat al een heel stuk beter. Eén ding is wel zeker: deze mama heeft er energie en zeer veel goede moed van gekregen!

Verhuisd!

Wij zijn verhuisd! Niet letterlijk. We wonen nog steeds dezelfde woning, hetzij nu zonder erker. Alleen deze site is verhuisd.

Deze weblog ist te vinden onder: au3zwanger... maar dat klopt niet meer. Daarom is er nu een nieuw weblog geopend, voor iedereen die het wel en wee van onze Pim en zijn kersverse ouders wil blijven volgen! Klik hier en je wordt automatisch doorgelinkt.

De berichten vanaf 17 mei zijn op de nieuwe site overgenomen. Helaas weet ik niet hoe ik jullie reacties over moet zetten... Is er iemand zo technisch? Anders mag je gerust nog een keer reageren. Zet ons in je favorieten! Ik hoop jullie allemaal op Pims site weer tegen te komen!

Don't forget: http://pimau3.blogspot.com/

Petje af!

Op dag acht ging de kraamverzorgende weg. Aan de ene kant vond ik het heerlijk. Ze was echt geweldig in haar werk, met Pim, het huishouden. Eén heel klein dingetje stoorde ons wat: ze was enorm druk aanwezig. Ze praatte graag en veel over zichzelf en luisteren was niet haar sterkste kant. Nu zijn Johan en ik al niet de drukste, en alles was me al snel te druk, dus deze mevrouw was soms best vermoeiend. En dat is een eufemisme...

Aan de andere kant vond ik het eng dat ze weg ging. Waar kon ik terecht met mijn vragen? Waar kon ik bevestiging zoeken? Hoe moet ik in hemelsnaam het huishouden runnen? Ik voel me op zich prima, maar ik ben nog erg moe. Het ritme dat ik ooit had is niet meer. Ons ritme wordt bepaald door onze zoon. Gelukkig heeft hij een geweldig ritme, dus daar hoef, wil en kan ik helemaal niet over te klagen. Alleen, hoe doe ik al die dingen erbij, die ik vroeger ook deed? Dan heb ik het nog niet eens over feesten en partijen, maar over de alledaagse gang van zaken. Douchen, eten koken, was draaien, stofzuigen... Pff, het zweet breekt me al uit als ik daar aan denk!

Gelukkig ken ik een heleboel andere moeders. En iedereen zegt hetzelfde. Het went vanzelf. Ik moet nu nog niet van mezelf verwachten dat het allemaal van een leien dakje gaat. Het heeft tijd nodig. Het wennen aan de nieuwe situatie èn het ontzwangeren. Tijd die ik mezelf niet goed gun, want ik wil het graag goed doen. Ik wil niet tekort schieten. Tegelijkertijd zie ik dat Pim het geweldig doet, en dan denk ik dat ik het nog niet zo slecht doe.

Bij deze wil ik wel mijn petje afnemen voor alle moeders die in hetzelfde schuitje zaten. Zij hebben de boel toch mooi op de rails gekregen, ook eventueel na een tweede of derde gezinsuitbereiding. Chapeau!

(Ik denk dat het mij ook wel gaat lukken...)

Achtbaan

Ik kan zeggen dat ik het geweldig vind om moeder te zijn. Ik zit zelfs al te grappen dat ik echt nooit meer wil werken. Ik weet wel dat dat niet waar is, maar dat geeft wel aan, hoe graag ik bij Pim wil zijn en hoe graag ik voor hem wil zorgen.

Het is echter wel wennen. Dat ik mama ben, is me nu helemaal duidelijk. Daar hoef ik niet (meer) aan te wennen. Het is zelfs al of het nooit anders is geweest. Ik noem me ook mama en dat klinkt heel erg aardig! Alleen het onbezonnen gevoel dat ik toch veel had toen ik zwanger was ben ik kwijt. Ik word de hele dag heen en weer geslingerd door een wir-war van emoties. Een greep van gevoelens die dagelijks mijn lijf stroomt: geluk, verliefdheid, bezorgdheid, angst (doe ik het goed?), angst (ik wil Pim en Johan echt nooit meer kwijt), vermoeidheid, blijheid...

Al deze (en meer!) gevoelens gieren als een achtbaan door mijn lijf. Ik heb altijd al een hekel gehad aan achtbanen...

Verbonden

Ik vind werkelijk alles aan baby's (lees: Pim) geweldig. Zelfs zijn poepluiers! Alleen zijn navelstreng vond ik een beetje eng. Vooral met het verschonen van zijn luier. Het ziet er toch ook niet erg charmant uit en ik was altijd bang dat ik hem zeer deed.

De kraamzorg gaf aan dat ze wel een gaasje erom kon doen. Dan was de navelstreng er misschien net af als ze weg zou gaan. Maar onze zoon had nogal een dikke navelstreng, dus toen onze kraamverzorgende op dag acht (donderdag) weg ging, zat het uitsteeksel nog mooi op zijn plek.

Geheel onverwacht verloor Pim zijn navelstreng op dag negen, na het badje. Je zou denken dat ik een gelukkig mens was, maar niets is minder waar. Het laatste beetje, waaraan je kon zien dat hij met mij verbonden was, was ineens verdwenen! Daar moest ik natuurlijk wel (weer) een traantje aan verspillen. Mama moet er echt aan wennen... het loslaten begint al vanaf dag één...

Bevallen

Hier dan voor de liefhebbers het bevallingsverhaal van Pims moeder. Schrik niet, ik zal de smeuïge details weglaten. Maar als je helemaal niet van dit soort dingen houdt, kun je dit item beter overslaan.

Woensdag, 16 mei. Ik hoop dat ons kindje niet vandaag geboren gaat worden, want mijn neefje Mees is vandaag jarig. Toch ben ik al om 6.00 uur wakker. Ik heb meer harde buiken en ben onrustig. Om 6.30 uur sta ik al was op te hangen.

Om 9.00 uur bezoek ik Giny. Alles is prima, over een weekje terugkomen. Eenmaal thuis slaap ik nog een klein uurtje. Daarna ga ik naar mijn werk, om nog wat papieren te brengen en even te kijken hoe het daar gaat. Als ik daar weg ga, grap ik tegen mijn collega's dat het best kan zijn dat ik zo ga bevallen. Wist ik veel dat ik toen ongeveer de waarheid sprak?

's Middags vermaak ik me met wat huishoudelijke klusjes. Geen poetsmanie, maar ik doe wel heel erg gekke dingen. Ook al ben ik nog al een structo-kip, ik heb nog nooit de sokken in de sokkenla op kleur geordend! (Eenmaal thuis, na de bevalling, moest ik daar ook erg om lachen.)

's Avonds als we met de hond lopen, zeg ik tegen Johan, dat het lopen iet erg prettig is. Het drukt erg onderin, en mijn tempo ligt erg laag. Om 20.15 ben ik met een vriendin aan de telefoon, als ik een kramp krijg. Zou dit het zijn? Een kwartier later heb ik weer een kramp, en een kwartier daarna de derde! Spannend! Ik beloof mijn vriendin te sms-en als het door zet, want dit is toch wel grappig. Zij is indirect getuige van het begin.

Johan en ik vullen de avond met een potje kolonisten (ik heb ook nog gewonnen!) en we kijken wat voetbal. Vanaf 22.30 heb ik weeën om de 5 minuten. Nu durf ik het ook echt wel weeën te noemen. Johan timed. We besluiten mijn moeder te bellen. Zij is er om 23.30 om Hobbes op te halen, voor het geval dat... Om 0.00 uur bellen we het ziekenhuis en we mogen komen!

In de auto heb ik nog 2 weeën. In het ziekenhuis stopt het. Vrolijk en fit wandel ik de kraamafdeling op:"Ik denk dat ik ga bevallen!" De verpleger denkt dat ik nog wel weer naar huis gestuurd wordt, ik oog nog te fit. Maar eenmaal getoucheerd, blijk ik al 5 centimeter ontsluiting te hebben! We mogen blijven. Johan krijgt een bed bij op de verloskamer, zodat we nog even kunnen rusten. Dat lukt natuurlijk niet. Eerst liggen we wat giechelig en onwennig. Het gaat nu echt gebeuren. Daarna komen de weeën te snel op elkaar om nog relaxed te liggen.

De weeën kan ik goed wegpuffen, totdat ik rugweeën krijg. Deze vind ik verschrikkelijk! Met het blaadje van de zwangerschapsgym erbij, probeer ik verschillende houdingen uit, maar niets helpt. Tot overmaat van ramp, krijg ik ook regelmatig last van kramp in mijn kuiten. De verpleger adviseert om onder de douche te gaan. Als de douche gereed is zie ik dat niet meer zitten. Ik kom daar nooit! Ze pushen me toch te gaan. Onderweg zoek ik nog steun aan de deurpost. De douche is bereikt en dit is heerlijk. Bij elke wee richt Johan de straal op de onderkant van mijn rug en ik kan zo redelijk makkelijk de weeën wegpuffen.

Ik heb het idee dat ons kindje gezakt is en ik mag weer op het bed. Ik heb 7-8 centimeter ontsluiting en ik vind het nu echt niet grappig meer! Het is te laat voor pijnbestrijding. Domper, want de weeën overvallen me enorm. Soms weet ik niet meer hoe ik moet puffen. Ik word er duizelig van. Johan coached met geweldig: door je neus in, door je mond uit, knijp maar in mijn duim! Hij wist precies wat ik nodig had. We waren een echt team! Af en toe kwam de verpleger om te helpen met de aanmoedigingen, maar grotendeels waren we met ons tweetjes/drietjes.

Opeens zie ik het echt niet meer zitten. Ik herinner me gelukkig de woorden van de 'pufjuf':"Als je dat gevoel hebt, dan ben je er bijna!" Johan roept de verpleger en de verloskundige. Ze toucheren: ik mag bij de volgende wee persen! Dat gevoel is werkelijk niet te beschrijven! Echt een oerkracht. Na een knip en 25 minuten 'persplezier' ziet onze kleine het daglicht! En het is een feit: je bent alle ellende, van vooral de laatste 2 centimeter ontsluiting, vergeten! Wat is dit geweldig!

Pim wordt gewogen, gemeten en aangekleed. Zijn Apgar-score is super: 9-10-10! Toch moet hij nog door de kinderarts nagekeken worden, in verband met mijn medicijngebruik tegen de hoge bloeddruk. Even is het advies dat hij een nacht ter observatie naar de kinderafdeling moet. Zijn bloeddruk en hartslag kunnen verlagen. Bij nader inzien doet hij het zo goed en was de dosis medicatie zo laag, dat we toch meteen naar het Zotel mogen. Het genieten kan beginnen!

Tot slot nog dit:

Ik heb respect voor alle vrouwen die kinderen hebben gebaard. Het is een hele klus, maar met een gewelig resultaat!

Verder wil ik de 'pufjuf' bedanken voor haar goede raad. Ik heb hier zeker wat aan gehad. Natuurlijk wil ik ook de verpleger en de verloskundige bedanken voor alle steun om me door deze ervaring heen te helpen.

En last but zeker not least: JOHAN JE WAS EN BENT GEWELDIG! Je voelde precies aan waar ik behoefte aan had. Je bent niet van mijn zij geweken, ook niet toen je moest plassen! Je hebt gekeken, foto's gemaakt en niet van je stokje gegaan! Ik wist al dat ik heel veel van je houd, maar dit heeft ons voor mijn gevoel nog dichter bij elkaar gebracht (als dat al kon). Ik ben trots op mijn twee mannen!

Trotse mama

Eindelijk hier een berichtje van de kersverse moeder. Na de Zotel-dagen (prima bevallen!!!) was het gisteren even wennen thuis, maar vandaag gaat het weer een stuk beter.

Jullie weten allemaal ondertussen wel, dat ik op donderdag 17 mei om 5.35 uur ben bevallen van een gezonde zoon. Zijn naam is Pim Jasper Janiek. Pim is zijn roepnaam, Jasper en Janiek zijn vernoemingen naar zijn beide opa's. Bij de geboorte woog hij 4070 gram en was hij 53 centimeter lang. En flinkerd dus. Moeder en kind maken het prima! En ook met de vader gaat het goed. Hij heeft het er druk mee, maar ik hoor hem niet klagen, de schat!

Pim is werkelijk geweldig, al zullen alle moeders dat van hun eigen kind zeggen. Ik vind hem prachtig. Hij heeft een gigantische bos donker haar. Er zit al helemaal model in! We hebben alvast een afspraak bij de kapper gemaakt ;-)! Verder is het een echt mannetje... ook als hij niet in zijn blootje ligt. Hij heeft al flinke handjes en grote voetjes. Hij wordt later vast een flinke kerel. Maar daar wil ik nu nog even niet over nadenken. Dat duurt nog heel lang hoop ik.

Pim is een tevreden jongetje. Hij drinkt prima, is een echte knuffelkont en de borstvoeding doet zijn werk goed, want hij zit al bijna weer op zijn geboortegewicht. 's Nachts slaapt hij door, op de voedingen na natuurlijk. 's Morgens en 's avonds heeft hij wakkere uurtjes. Wat willen ouders nog meer! In alle opzichten is het een mannetje waar wij trots op zijn!

Tot volgende week? Dacht het niet!

Op Hemelvaartsdag 17 mei 2007 is om 05.35 uur Pim Jasper Janiek Koning geboren. Met moeder en zoon - die de roepnaam Pim draagt - is alles goed, pa redt zich ook wel ;-)
We verblijven de eerste dagen in het Zotel in Hengelo, daarna volgt ongetwijfeld meer.

Naar Giny (11)

Het wordt saai, maar de week was weer voorbij. Tijd voor een Giny-bezoekje. Ik was wel wat zenuwachtig. Ik had de hele week wat last van een licht zeurende hoofdpijn. Ook was ik zaterdagnacht en maandagnacht duizelig. Zou mijn bloeddruk nog steeds goed zijn?

Het regent pijpenstelen en het verkeer in de stad zit helemaal vast. Enigszins verlaat rennen we bij Giny naar binnen. De bloeddruk isprima! De bovendruk is iets hoger (van het rennen en vliegen?), maar de onderdruk was sinds vorige week weer iets gezakt: 140/70. Mijn klachten konden dus niets te maken hebben met mijn bloeddruk.

Giny gaf aan dat mijn hoofdpijn best met de weersveranderingen te maken konden hebben. En wat de duizelingen betreft, die heb ik vooral 's nachts als ik lig... op mijn rug! Meteen ging er bij mij een belletje rinkelen. Op de zwangerschapsgym hadden we het hier al eens over gehad. Als je op je rug ligt, kan het kindje iets afknellen, waardoor ik duizelig wordt. Als je dan (iets) van je rug afdraait, verdwijnen de duizelingen. De tip van Giny voor deze week: doe een rolletje achter het elastiek van je pyjamabroek, zodat je niet helemaal op je rug kunt gaan liggen.

De tip van Giny neem ik zeker ter harte, alhoewel... Mijn hulpmiddelenlijst voor de nacht wordt steeds langer. Een opsomming: benen liggen hoger tegen spataderen, mijn hoofdeind ligt hoger tegen maagzuur, een extra kussen in bed voor tussen mijn knieën om mijn bekken te ontlasten, beker water op het nachtkastje tegen de dorst, rolletje op mijn rug tegen de duizeligheid en... als klap op de vuurpijl heb ik sinds gisteren een antisnurkkussen!!! (Schaam, schaam.) Hopelijk verbetert door al deze hulpmiddelen eindelijk onze nachtrust...

Giny, tot volgende week! (Of eerder???)

Pizza-perikelen

Het is dinsdag. We zijn bij de fietsenmaker, want we kunnen mijn nieuwe (mama)fiets ophalen. Het is druk, maar gelukkig krijgt een hoogzwangere een voorkeursbehandeling. In dit geval was ik niet eerder aan de beurt, maar kreeg ik een stoel aangeboden. Het is er warm, ik ben erg moe en ik heb trek. (Honger mag ik niet zeggen, maar ik heb erge trek!!!) Ik heb die dag weinig gegeten en als ik weinig eet, word ik knorrig. Niet alleen in mijn maag, maar in mijn hele psyche.

Eindelijk worden we geholpen. Ik had met Johan afgesproken dat ik naar huis zou fietsen, want ik heb wel behoefte aan een frisse neus. En zo kan ik gelijk mijn fiets uitproberen. Johan zou ondertussen een pizza bestellen, want we zijn later dan gepland en gaan 's avonds nog op visite. Johan bestelt twee dezelfde pizza's, met dàt verschil dat die van hem wel met mozzarella belegd is. Die van mij niet, want die kaas wordt afgeraden als je zwanger bent.

Stipt 19.00 uur worden de pizza's besteld. Smachtend doen we de dozen open, maar... welke is nu de 'zwangere' pizza? We discussieren over en weer. Uiteindelijk bellen we de pizzaboer. De meer oranje pizza zou mijn pizza moeten zijn. Weer klinkt er een verhit debat, want welke pizza is nu het meest oranje? (Nu moet je weten dat Johan en ik het nooit eens zijn over welke kleur iets heeft, dus in dit geval was dat natuurlijk helemaal een twistpunt.) Ik wil het er niet op gokken en besluit - nu super knorrig - dat ik "dan wel een boterham eet!!!" Met een hamburger, want ik wil wel wat warms...

Ik bak een hamburger, maar de hele lol van het pizzafestijn is ervan af. Johan begint ondertussen aan zijn pizza en ik poog mijn superteleurstelling te verwerken. Ik had me er zo op verheugd! Tot overmaat van ramp bakt de hamburger ook nog aan. Kokend van binnen beleg ik 2 boterhammen met pindakaas... alsof ik dáár zin in heb. Johan neemt de schade op en stelt vast dat de hamburger nog best te eten is. Ik kwak hem op mijn boterham (zonder pindakaas :-)), en besef tegelijkertijd dat ik er nog kaas op wilde. Johan:"Maar die ligt daar toch al? Je kunt dat er zo bij op doen!" Ik:"Maar ik wilde gesmòhòhòhòlten kahahaaaas!!!" (jank...)

Op het moment dat ik mijn waterlanders de vrije loop laat, besef ik hoe kinderachtig ik reageer. Het gaat nergens over. Cliché maar waar, de kinderen die honger hebben zouden in de rij staan voor een droge boterham... Half lachend, half huilend en helemaal schamend val ik Johan in zijn armen. Stomme k%##**-hormonen... (hoop ik).

Dit verhaal heeft nog een klein staartje. 's Avonds op visite vertelt mijn vriendin - ook zwanger - dat de mozzarella in Nederland niet van rauwmelkse kaas is, dus dat ik die best mag hebben! Vanmiddag heb ik lekker een stuk pizza gehad... en volgens mij was het nog de meest oranje ook!

Moederdag

Ik weet het, ik weet het... Officieel ben ik nog geen moeder. Maar... het voelt toch soms al wel een beetje zo. In ieder geval heb ik 13 mei mijn eerste moederdag gevierd! Ik kreeg van Johan, namens mijn kind een chocoladehart (altijd goed!!!) en een boek. Het boek is vast een 'vooruitblik'. Het gaat over het spelend bevorden van de ontwikkeling van een kind in de leeftijd van 1-2 jaar. Erg leuk! Er staan namelijk allerlei activiteiten in, die aansluiten bij die leeftijd. Gelukkig heb ik nog wel een jaar om het te lezen...