Voor altijd

In het stukje onder het kopje 'Vervoer' had ik het over mijn ingebouwde draagzak: de baarmoeder. De kleine dobbert daar (hopelijk) redelijk onbekommerd rond. Ondertussen gebruikmakend van mijn lijf als springkussen, de baarmoeder als zwemfestijn en mijn vetvoorraad voor de nodige energie. En de uk is bezig met het aanbouwen van een behoorlijke erker aan zijn 'woning', want hij/zij houdt van ruimte. Ik kan je vertellen dat ik dat over het algemeen, ondanks alle bijbehorende kwaaltjes, erg gezellig vind.
Gisteren was Buuf op bezoek. Zij attendeerde mij erop dat iedereen vaak bewonderend kijkt naar een alsmaar groeiende zwangere buik. Zij realiseerde zich ineens dat het allemaal wel leuk lijkt, maar dat die buik er ook echt negen maanden zit. (Oké, heel iets minder, maar toch.) Je kunt hem niet even afzetten, zeg maar. Je kunt niet meer lekker op je buik slapen. Je kunt niet meer door smalle doorgangen (hè Buuf!!!). Veters strikken wordt steeds lastiger. Je kunt nooit (meer) denken:"Nu even niet!" Als gevolg hiervan, bedacht ik mij ineens dat ik vanaf het moment van de conceptie tot mijn dood verbonden zal blijven met ons kind. Altijd, 24 uur per dag, 7 dagen in de week, 365 dagen in een jaar. Dat wist ik natuurlijk wel, maar nu drong het echt tot mij door. En het leuke is dat ik dat helemaal niet erg vind. Ik ben er klaar voor!